اشعار

از نسل یک حقیقتِ دور از مَجاز بود            زینبْ که شاهـزادۀ مُـلکِ حِـجـاز بـود

با سرشکـسـتگی ابـداً سِـنخیت نداشت            این کوه صـبر مثـلِ پـدر سرفراز بود

وقـتـی کـه بـود وارثِ اجـلالِ مـادری            تشـبیه او به حضرت زهرا مُجاز بود

در عصمت و وقار و حیا بعد مادرش            بر کُـلِّ بـانـوانِ جـهـان پـیـشـتـاز بـود

او را خـطابِ عـالـِمـه شـد، بی‌مُعـلَّـمه            اَلحَـقْ چه قدر درخورِ این امتیاز بـود

حرف از گره گُشایی او رفت هر کُجا            دستش شبیه دست علی چاره ساز بود

پیوسته داشت یا صمد و یاغـنی به لب            با این حساب از دو جهان بی نیاز بود

با “یا حسین” خاطرش آرام می‌گرفت            از بس که اسـمِ دلـبـرِ او دلـنــواز بود

قارون شد آن فقیر که وقتی نیاز داشت            دسـتش به سمت خانۀ زینب دراز بود

در راهِ عشق خویشتن از هستی‌اش گُذشت            هـستی فـدای او که چـنین پاکـباز بود

چشمم شود فداش که اشکـم به ماتمش            با اشکِ بر حسین و حسن، همتراز بود

چون شد حُسین قبلۀ اشک و قتیل اشک            زینب، خُـدایِ عـالَـمِ سوز و گداز بود

از چادرش نیامده شکلی به ذهنِ شعر            جُـز پرچـمی سیاه که در اهـتـزاز بود

از دستْ بسته بودن او کم سخـن بگـو            دستـش شـبـیه دستِ خـداونـد بـاز بود

وقـتی رسیـد نـاقـۀ او پـرده داشت، آه            روزی که رفـت ناقۀ او بی‌جهـاز بود

از چشم خویش آب بر آن حلق تشنه ریخت            بیخود فـرات روز دهــم گرم نـاز بود

یک سال و نیم در غم لبهای خشک شاه            خیـره به آب، وقت وضوی نـماز بود

از گیسوی سپـید و کمانِ قـدش، بفـهم            درد اسـارتـش چـقَـدَر جـانـگـداز بـود

سـلام ایـزد منّـان به زیـنب کـبـری            سـلام باطـن قـرآن به زینب کـبری

سلام نفـس پیمبر به حضرت زینب            سلام ساقی کوثر به حضرت زینب

سـلام بر تو که احـیـا کـنـنـده دیـنی            رگ حـیات تـشیـیع تو روح آئـیـنی

بـریـده رأس یـزیـد لعـیـن کـلام تـو            هـزار مُـرده شود زنـده از سلام تو

تو بنـت حـیـدری و پـارۀ تن زهـرا            شده کـنیز درت هـاجر، آسـیه، حـوا

کـلام تو بکـنـد کار صد مـسیحا دم            ز صبر تو کـمر کوه آهـنین شد خم

کلام تو بکـنـد کـار ذوالـفـقـار عـلی            به شام و کوفه و کرببلا تو یار ولی

سپر شدی تو برای امام و رهبر خود            به سان حضرت زهرا برای حیدر خود

تو مادر دو شهید بزرگواری و بس            ز نسل احمدی و حیدری تباری و بس

برای دین شده خـون حسین آب بقـا            به سان او نشده کـس فـدا برای خدا

بدان که گر خبری کس ز کربلا دارد            خبر ز قـتل شهـیدان به نیـنـوا دارد

به لطف دخت علی آن مجاهد علوی            به لطف سبط نبی آن عـقـیله نبـوی

رسیده است به ما شرح عشق کرببلا            به لطف زحمت او کـربلا شده احیا

جـرم من را نـنویسید که ساغـر زده‌ام            بـنـویـسیـد که امشب دو بـرابـر زده‌ام
مست بودم که چنین باده مکرّر زده‌ام            گرچه یک بار فقط میکده را در زده‌ام

شصت و نه بار ز میخانه جواب آمده است
ذره در چشم کریمان به حساب آمده است

در عریضه نـنوشتم که دوا می‌خواهم            نان من کم شده یا آب و هوا می‌خواهم
نـنوشـتـم صلـۀ شعـر عـبـا می‌خـواهـم            شصت و نه بار نوشتم که تو را می‌خواهم

شصت و نه قطره اشکم که چکیدم امشب
شصت و نه مرتـبه باید بنویـسم زینب

آن خـدایی که ازل پایه پـیونـد گذاشت            گریه را مرحـلـۀ آخر لبـخـند گـذاشت
نام مـیلاد تو را گریه یک بند گذاشت            به خدا اسم تو را نیز خـداوند گـذاشت

خـواسـت جــام اسـد الله لـبـالـب بـاشـد
امر فـرمود که او صاحب زینب باشد

زینت زینت دنیا چه کسی غیر تو بود            سورۀ کوثر مولا چه کسی غیر تو بود
دومیـن اَمِّ ابیهـا چه کسی غـیر تو بود            نه، بگو مادر زهرا چه کسی غیر تو بود

تو خدیجه شده‌ای نه تو پیـمـبر شده‌ای
مـادرِ مـادر و بـابـا و بـرادر شــده‌ای

شأنت این بود برای پـدرت نـاز کـنی            با هـمان دیـده بسته سخـن آغـاز کـنی
عـشق را پیـش نگـاه هـمه ابـراز کنی            چشم خود را به روی کعبه فقط باز کنی

قبله‌ای نیست تو را غیر دو ابروی حسین
جز تو ما را نبرد هیچ کسی سوی حسین

کم نوشتم اگر از تو قلمم محرم نیست            کم نوشتم ولی از لطف نوشتی کم نیست
بی‌تو ایمان من و اهل زمین محکم نیست            آنکه در وصف تو شعری نسرود آدم نیست

آدم آن است که از عشق تو دیوانه شود
تا ابد حلقه به گوش در این خانه شود

کـمـرت پیـش کـسی خـم نـشد الا، الله            پنج خورشید به دور تو بگردند ای ماه
می‌روی، پشت سرت راه می‌افـتد ناگاه            ذکـــر لا حَـــولَ وَ لا قُــــوَّةَ الا بِــالـلـه

پنـج تـن دور سر تو صـدقـه گـردانـند
مـا هـمه بـنده و این قـوم خـداونـدانـند

خطبههایت سنـدی بود که دریـا بودی            فـوق ادراک هـمه عـرش معـلا بودی
هـرکجا بود حـسین تو هـمانـجا بـودی            آنچه خوبان هـمه بودند تو تنهـا بودی

شب میـلاد تو چـشم من اگـر تَـر بوده
چون که این اشک ثوابش دو برابر بوده

ای کـه پـیـغــامـبـر واقـعــۀ دردی تـو            زن ولی مردتر از مردتر از مردی تو
کربلا را به خـدا کرب‌و‌بـلا کردی تو            بَـرِّه را از دهـن گــرگ درآوردی تـو

گرگهـا پـیـرهـن یـوسفـتـان را بـردنـد
تو نبـودی هـمۀ اهـل حـرم مـی‌مـردند

نماز عـشق به پا می‌کـنم به نام حسین            به نای سیـنه نـوا می‌کنم به نام حسین
تو زینـبی و همه قـاصرند از وصفت            کتاب عشق تو وا می‌کنم به نام حسین

به نـام دلـبـرت اذن دخـول مـی‌گـیـرم            طواف کوی تو را می‌کنم به نام حسین
به نام نـامی معـشوق شهره‌اند عـشاق            تو را همیشه صدا می‌کنم به نام حسین
من از تو یاد گرفـتم چـنین عـبادت را            میان سجـده دعـا می‌کـنم به نام حسین
قسم به سجدۀ تو اعـتقـاد من این است            نـماز سوی خـدا می‌کـنم به نام حـسین
تو آمدی که بگـویی بـرای قـرب خـدا            وجود خویش فـدا می‌کنم به نام حسین
دمشق و کرببلا هر دو تربت عشق است
شب ولادت نور، وقت صحبت عشق است
خــدا عـنـان دل مـا بـه دسـت تـو داده            اسـیــر و رام تــو امـا ز غــیــر آزاده
اگـر پـیـالـۀ مـا بـوی چـشـم تو گـیـرد            شـود بـرای هـمـیـشـه لـبـالـب از بـاده
نـوای زین ابـی را به هـرکسی ندهـند            که ایـن مـدال فـقـط گـردن تـو افـتـاده
چنان سگی به در خـانـه‌ات ببـنـد مرا            که نام صاحب کـلب است نقـش قـلاده
اگرکه بـاز شود دیـده‌ها ز نـور اشک            اگـر قــدم بـگــذاریـم بـیـن ایـن جــاده
به چشم خویش ببینیم پای پرچم عشق            هـنوز با کـمـری راست زینب اسـتاده
خدا شهـود شود بی‌حجاب در دل شب            نـشـسـتـه دخـتـر زهـرا میـان سـجـاده
به بی‌نـظـیـری تو اعـتـراف بایـد کرد
شبیه کعـبه به دورت طـواف باید کرد
زمـان بـوسـه رسیـده کـمی مـدارا کن            رسـیـده‌ای بـغـل یـار، دیـده‌ات وا کـن
در این نگاه برای هـمیشه ای خواهـر            تـمـام حُـسـن خـداونـد را تـمـاشـا کـن
به فکر عبد گنه‌کار باش و یک لحظه            به احترام حسین دست خویش بالا کن
به پشت معجر خود با کمی دعا کردن            تمام شهر پُر از مـور مثـل زهـرا کن
هـمه به یاد خـدیـجـه رخ تو بـوسیـدند            جـلال بانـوی مـکـه دوبـاره احیـا کـن
ببـین چگـونه پدر مست دیـدن تو شده            نظـر به چـهـرۀ پر افـتـخـار مـولا کن
سـلام دخـتـر حـیـدر، شریکـة‌الاربـاب
بـزرگ زاده بیا و گـدای خود دریـاب
کسی که دست توسل بر این سرا بزند            قــدم بـه وادی مـمـنـوعـۀ خــدا بـزنـد
حـرام بـاد به هر عاشـقی که بـی‌اذنت            قـدم بـرای زیـارت بـه کــربـلا بـزنـد
شنـاخـتـی که من از دستهـایـتـان دارم            بعـیـد باشد اگـر دست رد به مـا بـزند
همین کرامتتان شد سبب هر شب و روز            که حـلـقـه دور نگـیـن کـرم گـدا بـزند
تو قرص نان خودت را به سائلی دادی            که حق به خـانۀ تان مُهر هل اتی بزند
تهجّد سحرت بسکه غرق ذات خداست            حـسیـن تکـیـۀ آخـر بر این دعـا بـزند
ازآن دمی که شده احـترامـتان واجـب            به دست‌های شما بوسه مصطفی بزند
ز محضر همه سادات عذر می‌خواهم            اگرکه گـفـتـه‌ام آتـش به قـلب‌ها بـزنـد
خـدا نیاورد آن روز را که در شهری            کـسی به بـی‌ادبـی نامـتان صـدا بـزند
به غیر حضرت زهرا کسی نـمی‌داند
که دست بر گـره مـعـجـر شـما بـزنـد

دوبـاره نـام تـو آمد مـیان دلـم لـرزیـد            قلم جنون بسرش زد شد عاشق و رقصید
خـدانـمایی عـشق تو عـقـل را پس زد            تـمـام رشـتۀ عـقـل بـشر ز هـم پـاشـید

حساب خوبی توجمع وضرب و منها نیست            تو را فراتر از این بحث کور باید دید
تـوئـی کـه عـالـمـۀ بی‌معـلـمـی زیـنب            درآسمان ولا شب ستیز چون خورشید
تــمـام عــلــم الـهـی زبــان گـویــایـت            چـکـیـدۀ هـمه انـوار حـق ز تو تـابـیـد

تو از چه مکـتب نابی بپا شدی زینب
که بهر عشق خـدایی خدا شدی زینب

نـژاد تـو هـمـه افـلاکـیـان حـق پـیـمـا            تـبـارت عـاطـفـه و وارثــان اَو اَدنــی
تو از خـدا به خـداییِّ عشق منـصوبی            بـپای تو شده مـجـنـون هـزارها لـیـلا
مـدار دیـن خـدا دیـن مـداری‌ات بـاشد            به زیـرِ دِینِ تـو دیـن خـدایِ بـی‌هـمـتا
حـجـاب کـامل تـو درس هاجر و حـوّا            دخـیـل چـادر خـاکـی تو بُـوَد عـیـسی
توئی تجـلـّی حـیـدر به قـالب یک زن            توئی که بـی‌بـدلی مثل مـادرت زهـرا

بـرای کـار بـزرگی سـوا شـدی زینب
که بهر عشق خدائی خـدا شدی زینب

بـود خـزانـۀ اسـرار ذات حـق نـامـت            گرفـته هـالۀ سـرّی تو را در ابهـامت
حـقـیقت تو فـقـط بـاید از خـدا پـرسید            نـمی‌رسد پـرش مـرغ ذهـن تـا بـامت
توئی که غـرّش الفاظ تو عـدوکُش شد            اسیر بودی و دشمن اسیر و هم رامت
تـمام زحـمت دین خـدا به دوشت بـود            روا بـود که بخـوانـم رسـول اسلامت
اگرچه حـرمت تو ظاهـراً شکست امّا            کند خـدای دو عـالـم هـمیشه اکـرامت

پــیــام آور دشـت بـــلا شــدی زیـنـب
که بهر عشق خدایی خـدا شدی زینب

تو حامی شجر و نسلِ عـصمتی زینب            بری زخواری و تندیس عـزّتی زینب
نـمـاز نـیـمه شبِ تو عـبـادت مـطـلـق            خـدای مـنـظـر و؛ الله هـیـبـتـی زیـنـب
نـدیـده‌ای بـه بـلا غـیـر مـوج زیـبـائی            نـشانـده‌ای تو عـدو بر فـلاکـتی زینب
برای حـضـرت عـبـاس مـرد نـام آور            تو اُسـوه‌ای بخـدا رُکـن غـیرتی زینب
رقیّه در کَـنَفِ تو سه ساله مرجـع شد            توئی که رأس چنین بزم و دولتی زینب

تـو در مـسیـر الـهـی فـنـا شدی زینب
که بهر عشق خدایی خـدا شدی زینب

بــرای آیــۀ قــرآن مـفـسّــری الــحــق            تو بعدِ فاطمه بر شیـعـه مـادری الحق
تـوئی که فـاتـح شـامـی بجـای بابـایت            تو هـم اسـد الله شـیـر خـیـبـری الـحـق
حیا و حُجب تو یکسو صلابتت یکسو            تـو سـرّ اکــبــرِ الله اکــبـــری الـحــق
نه مهریه که حسین شرط وصلتت بوده            حـقـیـقـتـاً بخـدا عـشق محـوری الحـق
تو دُرّی و صدفت اجـتـمـاع هـاشمیان            قداستِ زن و روپوش و معجری الحق

تو در بساط محـبـت رهـا شدی زینب
که بهر عشق خدایی خـدا شدی زینب

تو از تـبـار قـنـوت شکـسـتـه‌ای خـانم            تو شـاهـد تنِ از هـم گسـستـه‌ای خـانم
تـو از زمـان طـفــولـیـتـت بـلا دیــدی            عجب نباشد اگر زار و خسته‌ای خانم
حسین ملتـمـست در نـماز شد برخـیـز            چرا به وقت نـمـازت نـشـسته‌ای خانم
شـبی به بـند به دروازه‌ای تو را دیـدم            که بـین لـطـمـۀ زنجـیـر بـسته‌ای خانم
به روی هر دولبت خون حنجری خشکید            تو بـودی و غـمِ بی‌حـدّ دسـته‌ای خـانم

بـلا کـش سـفـر کــربـلا شـدی زیـنـب
که بهر عـشق خدایی خدا شدی زینب

از جمعه‌های بی‌تو چه دلگیر می‌شوم            جانِ خودم ز جانِ خودم سیـر می‌شوم

با هر نفـس که می‌کـشم اقـرار می‌کنم            از این نـبـودنت به خـدا پـیـر می‌شـوم

با این دلِ خـراب رسیدم به محضرت            زیرا فـقـط به دست تو تعـمیر می‌شوم

از اینکـه انتـظار تو را می‌کـشم ببـین            از مردمـان شهـر چه تحـقـیر می‌شوم

فـکــر نـدیــدنِ تـو رهــایـم نـمـی‌کـنـد            پس حق بده که اینهمه درگـیر می‌شوم

تنها نه جمعـه‌ها که تـمامی طولِ سال            از روزهای بی تو چه دلگـیر می‌شوم

میـان شک و یقـین پیـر می‌شود بی‌تو            دلـی که طعـمه زنجـیـر می‌شود بی‌تو

نیامدی که ببـینی در این دیـار غریب            غروب جمعه چه دلگیر می‌شود بی‌تو

هـلا تـبــسّـم شـیــریـن صـبـح آدیــنـه            زمین شکسته و تحـقـیر می‌شود بی‌تو

هنوز خیره به راهت نشسته نرگس ما            خـزان بـاغـچـه تکـثـیر می‌شـود بی‌تو

بیا و دست بکش بر دلی که روز به روز            میان شک و یـقـین پیـر می‌شود بی‌تو

تشنه لب در کربلا غوغا بپا کردی حسین           جان خود را هم برای دین فدا کردی حسین

لحظـۀ آخر که آن نامرد خـنجـر را کـشید           جای نفرین، زیر لب او را دعا کردی حسین

تا که دیدی پشت زینب از مصیبت گشته خم           مادرت زهرای اطهر را صدا کردی حسین

شد زمین کـربلا از خـون یاران تو سرخ           این هـمه ایـثار در راه خـدا کردی حسین

در محرم اشک من، چون خون تو جاری شده           قلب ما را هم به عشقت مبتلا کردی حسین

گـنج من بـاشد گـدایی در میـان روضه‌ها           صد هزاران شکر چون ما را گدا کردی حسین

از کریمان هر عطایی می‌رسد بی‌منت است            پس گدایی از شما در اصل عین عزّت است
از همان روزی که آدم توبه‌اش مقبول شد            می‌توان فهمید اشک روضه‌ات بی‌قیمت است

از حسین بن علی یک عمر هر چه می‌رسد            مثل آیات خدا نور و شفا و رحمت است
سایه سار چشم‌هایت جنت فردای اوست            هرکه امروزش عرق ریزان کار هیأت است
می‌درخشد مثل مروارید در شبهای قـبر            دانۀ اشکی که نذر روضه‌های حضرت است
آدمی با گریه بر تـو تازه مؤمن می‌شود            روضه‌ات یعنی که دانشگاه انسانیت است
فرش روضه بال جبریل و یقین داریم که            مستمع اینجا فقط با حکم زهرا دعوت است
می‌رویم و عاقبت از ما چه می‌ماند به جا؟            غیر مهری که نثار اهل بیت عصمت است
خنده‌های سرخ”اسلم”وقت رفتن می‌نوشت            کشتۀ عشقـت شدن بالاترینِ نعمت است

اگر چه اشک گرمی ارمغان آورده‌ام مادر            نسیم سردم و بوی خـزان آورده‌ام مادر
نیاید کس به استقبال من زیرا که می‌سوزد            ز هرُم شعله‌ای کز سوز جان آورده‌ام مادر

به این بی‌دست و پایی بی‌پر و بالی نمی‌دانم            چه باعث شد که رو در آشیان آورده‌ام مادر
اگر من زنده برگشتم ز صحرای شهادت‌ها            ز صدها مرگ تدریجی نشان آورده‌ام مادر
رهـانـیدم ز طـوفان ستم‌ها کـاروانی را            که اینک بی‌برادر کاروان آورده‌ام مادر
حسینت را نیاوردم من و از داغ جانسوزش            دل خونین و چشم خون فشان آورده‌ام مادر
به جا از یوسفت ماندست یک پیراهن خونین            که با خون دل آن را ارمغان آورده‌ام مادر
کمک کن زینبت را تا کنار قبر پیغـمبر            که مانند تو جسمی ناتوان آورده‌ام مادر

تسبیحِ دل ذکر و دعـا را دوست دارد            «أمَّن یُجیبِ» روضه‌ها را دوست دارد

دستِ گـدایی هـمه سویـش دراز است            بنده نـواز است و گـدا را دوست دارد

شکـی نـدارم با هـمیـن دستـان خـالـی            اربـابـمان پـیوسـته ما را دوست دارد

حـبِّ حُـسِیـنِ بنِ عَـلی در سیـنـه دارد            هرآنکه با ایمان، خـدا را دوست دارد

فـرقـی نـدارد ارمـنـی یا شیـعـه بـاشد            هرکس که من دیدم، شما را دوست دارد

ایـن نــوکـر بـیـچـاره را دریــاب آقــا            از کودکی کرب و بلا را دوست دارد

منی که غرق گناهم، شکسته بال و پرم            چگـونه نـام بـلـند تو را به لب بـبرم؟!

اگر که دوست نداری “خدا خدای” مرا            اجازه هست صدایت کنم به چشم ترم؟!

خودم نیـامده‌ام نیـمه شب به درگـاهت            تو خواستی که بیافتد به این حرم گذرم

بیا مـرا جلـوی دیگـران خـراب مکـن            بگیر دست مرا که به سنگ خورده سرم

مرا ببخـش و دوباره بگیر در آغـوش            قـسم به حُـرمت خـون مدافـعـان حـرم

بـنا نـبـود فـقـط خـوب‌ها حرم بـرونـد            شبی بـیـا و مـرا هـم به کـربـلا بـبـرم

تـمام هـستی من هـست مـادر و پـدرم            فـدای حـضرت اربـاب مـادر و پـدرم

اگر حـسین نـشد عـاقـبت کـفـن بـشود            چگونه نوکرم و بهر خود کفن بخرم؟!

هـنوز نـیـمۀ شب‌هـای جـمـعـه می‌آیـد            نـوای مـادر او: تـشنه ذبـح شد پـسرم

آنان که گـرد حـلـقـۀ باطل بگـشتـند            پس مانده‌های فـتنۀ هشتاد و هـشتند

با رنگ سبزی از ریا خطی نوشتند            از خط قـرمزهای اسلامی گـذشتـند

ضد نظام مـردمی طغـیـان نـمـودند            هم پیروی از فـتـنۀ شـیطان نمودند

آمـالـشان بـیچـاره‌هـا گـرد هـوا شد            چون خطشان از انقلابیـون جدا شد

چون راهشان را با ولایت کج نمودند            با مردم و با رهـبری هم لج نمودند

آنان که سبز جلبک قـورباغه بودند            انـدر پی پی کـردن یک نـاقـه بودند

رهبر ز دلسوزی بفرمودی نصیحت            امـا جـواب آن مـنـافـق ها لجـاجـت

تا روز عاشورا که ملت در عزا شد            مـاهـیـت آنهـا به مـردم بـرمـلا شـد

تا پیش ازاین شال مقدس بسته بودند            مردم از این رنگ ریایی خسته بودند

وقـتی دل مردم پُـر از یـاد خـدا شد            آن نـقـشه دشـمن هـمه بـاد هـوا شد

دیگر تحـمل بر جـسارت‌ها نکردند            یـا نه تحـمـل بـر خـیانت‌ها نکـردند

روز نُـه دی آمــدنـد انـدر خـیـابـان            بهـر دفـاع از انقـلاب خود شتـابان

از رهـبر و اسـلام و از راه ولایت            از جان و از دل جملگی کردند حمایت

بـا غـیـرت دیـنی و خـشم انـقـلابـی            بر فتنه جویان پاسخی دادند حسابی

آن فتنه جویان را بجای خود نشاندند            آشوبگرها را تمام از صحنه راندند

دیگر مشخص شد صفوف مرد و نامرد            آن اغتشاش سبز شد خاموش وهم سرد!

در حرم نه، زائرت دارد اقامت در بهشت          قیمتی تر می‌شود با تو عبادت در بهشت

روز محشر نه، به تأیید زیارت نامه‌ات          می‌کنی از زائران خود شفاعت در بهشت

از زیارت نامه‌ات فهـمیده‌ام این راز را          هرکسی خوانْد از تو،خواهد رفت راحت دربهشت

هرچه می‌خواهم عنایت می‌کنی یکباره، چون          زود خواهد شد دعاها استجابت در بهشت

خوش به حال خادمانت که چنان خیل مَلَک          پیش تو هستند هی مشغول خدمت در بهشت

صبح می‌آیم نمی‌گویم که کِی دل می‌کَنم          چون که معنایی نخواهد داشت مدّت در بهشت

ظاهـراً کُـنج حـرم دفـن است اما بـاطـناً          زودتر از موعدش رفته ست «بهجت» در بهشت

خوش به حالش مسجد اعظم گواهی می‌دهد          اینچنین دارد «بروجردی» عمارت در بهشت

خوش به حال کفتر صحنت که دائم پیش توست          فرق دارد داستان‌های حسادت در بهشت

ساعتی در زیر درب ساعتت محو توأم          گرچه بی‌معنی ست با این فرض ساعت در بهشت

توی حوض صحن افتاده ست عکس گنبدت          گوییا افتاده اینجا عکس جنت در بهشت

معتقد هستم فقط با « اِشْفَعی لی فاطمه«          می‌کنی بعد از قیامت هم قیامت در بهشت

میـزبانت گشت قـم اینگونه تا روز جزا          رشد کرد اینگونه دین در تار و پود این فضا

بعـد مـشهـد با احـادیـثـی که از قـم آمده          شد برای کل ایران فرصت تو مُقـتضیٰ

بارگـاهت عُـشِّ آلُ الله شد، بـر گِـرد تو؛          گاه گـفـتم یا نـبی و گـاه هـم یا مـرتضی

گَبر اگر شیعه شود جای تعجب نیست که          داده از این دست حاجـت هکـذا و هکـذا

آن نمازی را که در مشهد نخواندم بعد طوف          چون نماز واجبم در این حرم کردم قضا

گـوئـیا که زائـرم از قسمت باب الجـواد          در حرم با گفتن یک یا علی موسیَ الرِّضا

در ازای اینکه تو معصومه‌ای حس می‌کنم          چارده معـصوم را امروز در حال عـزا

خواهر شدن یعنی، بلا بر جان خریدن            از کـودکـی نــازِ بــرادر را کـشـیـدن

خواهر شدن یعنی جدائی از تو هرگز            مرگ است یک شب روی دلبر را ندیدن

خواهر شدن یـعـنی مـدیـنه تـا کـنارت            با پای دل صحرا به صحرا را دویدن

خواهرشدن یعنی چو شمعی آب گشتن            قـطره به قـطره پایِ دیـدارت چکـیدن

خواهر شدن یعنی زهجران پیر گشتن            در کمتر از یک سال دور از تو خمیدن

مشـتـاق دیـدارم رضـا جـانـم کجـایـی
ای کـاش وقـت احـتـضار من بـیـایـی

قــم شـد مـسـیــرِ آخـرم الـحــمــد لـلـه            زخـمـی نـشـد بـال و پــرم الـحـمـد لله

قـم احـتـرامـم حـفـظ کـرده تا که دیـده            مـن دخـتـرِ پـیـغـمـبـرم، الـحــمـد لـلـه

در کـوچه‌ها راهِ عـبـورم را نـبـستـنـد            مـانــنـد زهــرا مـــادرم الـحــمـد لـلـه

با ضربۀ سیـلی میانِ کـوچـه‌ای تـنگ            خـونـی نـشـد چـشـم تـرم الـحـمـد لـلـه

بـیـن در و دیــوار بـا داغـیِ مـسـمـار            زخـمـی نـگـشـتـه پـیـکـرم الـحـمـد لله

دعوا نشد، بر چادر من جایِ پا نیست            خـاکـی نـگـشـتـه مـعـجـرم الـحـمـد لله

مـا خـاطـراتـی تـلـخ از بـازار داریـم            بـاز است هـر سـو مـعـبـرم الحـمـدلله

تاچند منزل دورِ من نا محرمی نیست            سـاکـت بُـوَد دور و بـرم الـحـمـد لـلـه

در کـوچـه تـنـگ یـهـودی‌هـا نـرفـتـم            آتــش نــیــفــتــاده ســرم الـحــمـدلـلـه

بـالای نــیــزه قـــاریِ قــرآن نــدیــدم            مـحـمـل نـگـشـتـه مـنـبـرم الـحـمـد لله

حرفِ سنان و شمر و خولی نیست اینجا            دارم تـــمــــامِ زیـــورم الــحــمـد لـلـه

کــنـج خــرابــه داغ دُردانــه نــدیــدم            دشـمـن نـگــفـتـه کـافـرم الـحـمـد لـلـه

دور از مـدیـنه تـشیـیعِ من دیـدنـی شد            قـبـرم هـمـان دم شـد حــرم الحـمـد لله

غـسـل تـنم کاری ندارد چـونکه پـنجه            مـویـم نـپـیـچـیـده بـه هـم الـحـمـد لـلـه

تا صبح زینب دورِ پیکر گریه میکرد
همراهِ سر از داغِ دخـتر گریه میکرد

یوسف چرا به گوشۀ کـنعـان نمی‌رسد            این هجر، این عذاب به پایان نمی‌رسد

خشکم زده، ترک ترکم، تشنه‌ام، چرا            بـارانِ رحـمـتـی به بـیـابـان نـمی‌رسد

راهی شدم ز شهر و دیاری که داشتم            چشم ترم به حضرت بـاران نمی‌رسد

آه ای بـرادرم سر و سامـانِ من تویی            این خواهرِ تو به سر و سامان نمی‌رسد

هم نیست قسمتم برسم محضرت رضا            هم بر لبِ تـرک زده‌ام جـان نمی‌رسد

در بـینِ بـسـترم، نـفـسـم با تو می‌زنـد            جانانِ من، به این دلِ ویران نمی‌رسد؟

قسمت نبود پیـش تو بـاشم عـزیـز من            کارم دگـر به دارو و درمان نمی‌رسد

آنقدرْ ناخوشم که در این لحظه‌های تلخ            دستم به سمتِ زلفِ پـریشان نمی‌رسد

زینب دلش گرفت و صدا زد، خدای من            یک تن به دادِ این لب عطشان نمی‌رسد؟

شکرخدا نه نیزه، نه شمشیر خورده‌ای            نه از کمان حـرمـله‌ها تیـر خـورده‌ای

اگر چه درد؛ اگر چه هزار غم داریم            کنارِ حضرتِ معصومه ما چه کم داریم

کنارِ دخترِ باران و خواهـرِ خورشید            بهشت حرفِ کمی هست تا حرم داریم

به ذکرِ شاهِ خـراسان گـرفـته‌ایم دم و            به لطفِ حضرتِ معصومه بازدم داریم

مـدافـعـانِ حـریـمِ کـریـمـۀ عـشـقـیــم            همیشه چشم بر این سفـرۀ کرم داریم

محرّم و صفـر و فـاطمیه و رمضان            چقدر عشق که یکجا کـنارِ هم داریم

سـیـاه پـوش، بـرایِ بـقـیـعِ ویـرانـیـم            عـلـم به دوش به یـادِ غمِ عـلـمـداریم

برایِ آنکـه ببـوسـیـم دستِ بـاران را            چه اشتیاقِ عجیبی که در حرم داریم

آقـا سـلام خـواهـرتـان رو بـراه نیست            دور از تو کار هر شب او غیر آه نیست
می‌خواست تا به طوس بیاید ولی نشد            ورنه رفیق بی‌کسی‌ات نیمه راه نیست

وقـتی به قـم رسید خـرابـه نـشین نشد            شکر خدا که خواهرتان بی‌پـناه نیست
یک مرد هم نیـامده نزدیک محـملـش            شب را به آفـتاب که اذن نگـاه نـیست
اذنـم بـده به طـعـنه بگـویم به شامـیان            در قـم محـب فاطمه بودن گـناه نیست
دروازه را که دیـد به یـاد رباب گـفت            در شهر شام هیچ کسی سر به راه نیست
زیـنب کجا و محـمـل بـی‌سایـبـان کجا
بـال و پر رقـیـه کـجـا ریـسـمـان کجا

زهـر فراغ خورد ولی دست و پا نزد            معصومه‌ات بجز تو کسی را صدا نزد
مـسـمـوم شد ولـی به هـوای زیـارتت            با اهل خویش حرفی ازین ماجرا نزد
میخواست تا شهـیده شود مثل مادرش            هـر چـند تـازیـانـه بـه او بـی‌حـیـا نزد
از کوچه‌ای گذشت که نامحرمی نداشت            اطـراف او کـسی سـخـن نـابـجـا نـزد
شکر خدا که فـاطـمۀ تو زمین نخـورد            اینجا کـسی به ساحـت او پشت پا نزد
اصلا به جان فـاطـمه سوگـند یا رضا            او را کـسـی بـرای رضـای خـدا نـزد
اذنم بـده به طـعـنـه بگـویم مـدیـنـه را            قـم امـن بـود، فـاطـمـه را بی‌هـوا نزد
این کوچه‌ها کجا؟! غم آن کوچه‌ها کجا
زهـرا کجـا و سـیـلی آن بـی‌حـیـا کجا

حـیا به دست تو آموخت دلبـری‌ها را            و آمـدی که امـامـت کـنـی پـری‌ها را

تویی که چادر شب را به ماه پوشاندی            گره زدی سر هر غنچه روسری‌ها را

تو آن خطیب غریبی که خطبه‌های غمت            گـرفـتـه دست، دل پـای منـبـری‌ها را

چنان تو هرچه که گشتم کسی به جز زینب            نکـرده است ادا حـقّ خـواهـری‌ها را

هـوای نـامۀ مـمهـور بُـردن از دستت            کشانده از مشـهـد تا تو پا- پـری‌ها را

قـمِ بدون تو سوهـان روح بود و کساد            به صف کشاند حضور تو مشتری‌ها را

همین که گوشۀ چشمی نظر می‌اندازی            شفـای عاجـل درد است بسـتری‌ها را

نشسته‌ام چو غباری به شوق اذن دخول            بــیـا بـگــو نـتـکــانـنـد پــا دری‌ها را